Posts tonen met het label H.H. ter Balkt. Alle posts tonen
Posts tonen met het label H.H. ter Balkt. Alle posts tonen

woensdag 11 januari 2023

Bascule


In de kringloopwinkel zag ik deze bascule, een apparaat voor € 45, zoals wij thuis ook hadden om aardappels of meel mee te wegen. Hij stond in de 'oude schuur', (zo noem ik het), een gebouw dat nu langzaam verzakt.
Daar vond ik op een dag het lichaam van mijn opa, die niet meer overeind kon komen. Wij belden naar het ziekenhuis, terwijl ik een gevulde zak onder zijn hoofd legde. Na een tijd kregen we het bericht dat hij overleden was, ik heb hem niet meer gezien in het ziekenhuis te Doetinchem, dat 16,94 km verwijderd was van de Heelweg, waar wij woonden, volgens Google.

De bascule


In de donkerste schuur
stond de varkensbascule
met zijn roodverroeste
kilogrammen van ijzer.

De familie werd gewogen
op de zondagnamiddagen.
Zwaluwen scheerden laag
stoffige raampjes in.

Rode kilogrammen klonken
elkaar toe op de weegschaal
als wielen de zandwegen,
met dof ijzergeluid.

Zilverschoon en wikke
verderweg in de rogge
luisterden of de rode,
de oogstmachine al kwam.

De varkens knorden bang
achter hun schotten, 'Daar
kraakt de bascule! Eén
van ons is er geweest'.

Het was alleen de familie,
de leden van de familie
die elkaar plechtig wogen
met roodverroeste gewichten.

H.H. ter Balkt


dinsdag 7 september 2010

Silo uit Usselo


foto: Louis Radstaak

Kennelijk is er een internetcafé in Usselo (Overijssel) want hoe anders zou de literair 'angehauchte' waard van Café Radstaak de verweesd achtergebleven 'vaste jongens' dit bericht bezorgd kunnen hebben? Zij stellen zich grinnikend voor hoe Oma Duck haar knecht in onvervalst Twents " Gijs!, op de bene, Foel Aos!!" toegeroepen zal hebben.
Demets besluit zijn recensie van 'Onder de bladerkronen' van H.H. Ter Balkt als volgt:
"Voor ons, de googlende generatie, is het fascinerend en tegelijk vertrouwd om mee te maken hoe Ter Balkt ons van de ene naar de andere gedachte brengt, zelfs binnen één gedicht. Toen Ter Balkt voor het literaire tijdschrift Parmentier in 1998 zichzelf interviewde, antwoordde hij op de vraag ‘Wat is poëzie?’: “Alles wat je ziet, alles wat je vergeet en opslaat, in de silo’s aan de landwegen naar de hersens en het hart.”
Doordat Ter Balkt alles in zijn gedichten een plaats wil geven, worden we op een overvloed getrakteerd, die volgens mij te zeldzaam is in de poëzie in ons taalgebied.

SIGMUND

                                                                                                                                            ...