Jan des Bouvrie (3)

'Die zijn van de GAMMA en komen het interieur verbouwen'

(Scene uit de nachtmerrie van de waard)

Sjaak en Freek-Willem (die twee van de GAMMA) lieten er geen gras over groeien, de schets van Jan werd met verve uitgevoerd. De ouwe meubelmeuk van de waard ging in de container en het interieur werd hagelwit gesausd. De Rotterdammers zongen er levensliederen bij en maakten woordgrappen als: "Design van de Gamma! Neehheej, Die zijn van de Gamma!!". De zwartwerkers hadden de grootste lol, toen ze een houten aap ophingen aan het plafond. "Heej, die' s van Chuck Berry", zei Sjaak, "da's Too Much Monkey Business!". Ze hikten van het lachen om hun eigen humor. Natuurlijk hingen ze ook het zelfportret van des Bouvrie op, hij had toen nog donkere krullen en een tv-bril. De stamtafel werd vervangen door een Lounge-set, de spotjes gemonteerd en als laatste de staande lamp, model Droogkap.
De waard schrok wakker, de De Stentor van woensdag met het nieuws over de bekende interieurontwerper Jan des Bouvrie lag verkreukeld op zijn dekens. Hij stommelde naar de gelagkamer, gelukkig was alles nog hetzelfde.
Hij zette de radio aan en hoorde een verontwaardigde des Bouvrie over zijn nacht op het politiebureau, de waard grinnikte over het voorval. De dag hing zwaarbewolkt boven het bouwvallige café aan het Twentekanaal. "Strak en recht", dacht de waard over het kanaal, "net als het design van des Bouvrie". Hij zuchtte en dacht toen: "Eigenlijk hou ik meer van slingerend".

Jan des Bouvrie (1)

Het interieur van Café Radstaak.

foto: Louis Radstaak.

Op een koude dag in maart meldde zich een goed geklede heer aan de bar van het krakkemikkige café aan het Twentekanaal. Hij zette zijn hoed af en gedroeg zich wat schichtig. "Kun je een geheim bewaren?" vroeg hij aan de waard die hem vorsend aankeek. "Ik ben Jan des Bouvrie, de bekende meubelontwerper, maar ik word gezocht door Justitie. Ze denken dat ik gefraudeerd heb met vastgoed, maar ik doe alleen in witgoed. Ik was op weg naar de TEFAF in Maastricht, maar het leek me beter daar niet rond te lopen. Kan ik hier een tijdje onderduiken?"
De waard knikte, er kwamen wel vaker zulke gevallen, maar een meneer uit de designwereld kende hij nog niet. "Geheimhouding verzekerd, zet je auto maar achter de scheepsjagerswc, daar ziet niemand hem", maande hij de grijzende, gebrilde zestiger. Deze verdween om zijn zwarte Porsche te verbergen en bestelde bij terugkomst een Heineken Xtra Cold biertje. Hij keek wat misprijzend om zich heen naar het gedateerde interieur.
De inrichting van Café Radstaak voldeed aan alle eisen van een bruin café, maar om nou te zeggen dat het een wonder van 'design' was: neen. De waard dacht wel over vernieuwing, maar het kwam er gewoon niet van in deze crisistijd. Hij volgde de blik van de ontwerper en kwam op een praktische gedachte: "De ene dienst is de andere waard". Hij zou meneer des Bouvrie vragen een nieuw meubilair te verzorgen, in ruil voor zijn geheimhouding. Zo gezegd, zo gedaan, de twee heren beklonken de deal met tinkelende glazen. "Hij ziet er zo eerlijk uit", dacht de waard, "misschien heeft hij foute vrienden in dat vastgoed".