BSA, made in Hengelo (Gld.)

foto: Johan Radstaak

Op zijn zwerftocht door de Achterhoekse dreven kwam De Morsige Waard op het plein van de kerk in het dorp Hengelo G. Daar trof hij deze machine die tegelijk geen machine meer was: een nabootsing, vast verankerd in de betonnen straattegels. De vorige motor was weggehaald door de gemeente en niet vervangen door een nieuwe. Dat zinde de plaatselijke motorische elite niet en zij gingen aan de slag. In meer dan 160 uren bouwden zij deze BSA op, met een echt motorblok. De wielen draaien niet, ze hebben eenvoudige spaken en ook de kettingaandrijving ontbreekt, net als de uitlaatdemper. Verder is het zadel van metaal met een harde rand en zo zijn er nog wel wat onhebbelijkheden.
Maar al met al toch een winstpunt voor het dorp met een hoog motocrossgehalte, met als voorlopig toppunt deze Engelse machine, gemaakt in Hengelo. De waard zuchtte eens diep, trapte zijn Kreidler aan en verdween richting Ruurlo.

meer over Hengelo...

Mamma

foto: Max Dohle

Deze merkwaardige kiek vonden wij op het weblog van Max Dohle: een motorrijder die volgens het bijschrift 'De wind mee' heeft. Een grote schaduw kleeft aan hem (?) en de motor, die vermoedelijk Italiaans (Malaguti?) zijn, het bijschrift luidt 'van Giulia' en dan: 'Por su mano? 'Met de hand'? Hij is uit de valhelmloze tijd, hij rijdt links van de weg. Het is herfst, de TT Assen is al lang voorbij de zon staat wat lager en tijd voor weer een gedicht:

Malaguti

Malaguti, Malaparte

Fahren nicht mehr in der Lage

Motorrad kaputt

Luigi reparieren in Garage

Machen Maschine wieder gut

Malaguti, Malaparte

Malaguti neu in der Keller

verpackt in Karton

nul auf der Kilometerzähler

riechen nach Beton

Malaguti, Malaparte

Antonino Malaguti kam aus Bologna

Maschinenfarbe meistens rot

Curzio Malaparte kam aus Roma

und ist schon lange tot

Malaguti, Malaparte

Malaparte schreiben der Roman 'Kaputt'

heissen eigentlich Kurt Erich Suckert

Italien gestern grosse Ruine

Malaguti morgen gute Maschine.

('Luigi', Gastarbeiter )

Achterhoek in Neede

Vandaag bleven wij hangen bij het naambord 'Achterhoek, De Koeweiden' en voor wie dat niet wist: dat is bij Neede, een plaats in de Achterhoek. Daar heeft Gerrit Achterberg gewoond, rondgefietst met een hoed op en zelden groetend en is een route naar hem genoemd. Een paar jaar geleden heb ik dat pad gevolgd en kwam uit bij een kleiontginning, de Needse Berg van 35 m. Hier wil ik dit gedicht van hem citeren:

HOONTE

Vlak voor de ramen staat het boomtheater.

Insecten trekken strepen langs de ruit

en vlinders buit'len om elkanders buit.

Een dikke duif vliegt in de groene krater

van bladeren, een duiker onder water,

en komt er later even oud weer uit.

Het leven, tegen dit decor gestuit,

wordt speeltoneel terwijl ik kijk en staat er.

Ik heb van de natuur nog nooit genoten

als hier op Hoonte in de Achterhoek.

Mariahoeve heet het hoge huis.

Hier krijgt het ogenblik voldoende grootte

en achtergrond, een eeuwig open doek

voor de verbeelding van het paradijs.

© Gerrit Achterberg

Sindsdien is er niet veel veranderd, maar deze plek ten oosten van Neede was nieuw, voor mij dan. Aan de Waterleidingdijk liggen het voormalige zwembad 't Vleer en de ijsbaan van Neede, broederlijk naast elkaar. De ijsbaan is nog intact, het zwembad is veranderd in een kikkerpoel met begroeiing. Alleen de duikplank staat nog overeind, waarop vermeldt wordt dat hier ooit een man met fiets en al vanaf fietste in ruil voor "sigaretten van de Engelse soldaten". Later in het Gedenkbos aan de overkant lees ik op een naambordje bij een jonge boom dat het misschien Herman Markerink was, die leefde van 1925 tot 2004, wij denken zonder sigaretten. Gerrit Achterberg leefde van 1905 tot 1963, hij stierf in zijn auto te Leusden -terwijl hij deze in de garage zette- aan een hartaanval.

'Auf Wiedersehen!'

 

    Hier poseren de waard en zijn brommer nog even, voordat ze op Tweede Pinksterdag teruggaan naar zijn café aan het Twentekanaal.
    Het was een mooie middag in Bredevoort, de zon scheen en de
toeschouwers waren op poëzie gekleed: veel korte broeken en t-shirts. Het
luisteren naar de naamgenoot was een openbaring: bij elk gedicht werd er geklapt, de waard ging twijfelen. Waren die gedichten wel de moeite waard om er voor te klappen? Hij zweeg en bleef kijken naar de anderen die optraden in hun ‘alter ego’s’. Zij deden hun best in de warmte, hun publiek zocht de verkoeling op, dronk een glaasje erbij en iedereen was tenslotte tevreden. Wat dichters het liefst zouden willen zijn als ze in het circus werkten? Hier zijn de wetenschappelijk onverantwoorde bevindingen:
1. Bijna de helft van alle dichters zou jongleur en in nog meerdere mate
acrobaat willen zijn, met een zeer sterke voorkeur voor de trapeze.
2. Voor opvallend veel dichters zijn oesters een regelrechte lekkernij; dichters die er niet van houden, dan hebben ze er ook echt een hekel aan.
3. Gevoegd bij het feit dat (mannelijke) dichters geen rijbewijs hebben of
vrijwel nooit autorijden, geeft dat een beeld van de dichter waarvan het een raadsel is waarom het niet op het journaal is. 

 Kijk hier voor zijn morsige kiekjes..

Live!

foto: SBK

Hij kon het niet geloven, de waard die hier langskwam: een naamgenoot die hier op zou treden! Zijn morsige mouw veegde langs zijn neus, hij had het koud gekregen op zijn Kreidler Florett, helemaal vanaf Kleindochteren komen rijden op deze zonnige Koninginnedag. De brommer tikte nog na van de inspanning, hij moest tenslotte die hele gestalte van de waard vervoeren! De caféhouder stapte af en ging naar binnen bij Huize Bernardus, liep door het gebouw en ging buiten op het terras in een makkelijke stoel zitten. Bij het drinken van een warme kop koffie dacht hij na over die dichter: wie was dat in hemelsnaam ook al weer? En hoe zou hij live klinken op 2e pinksterdag?

Muziekkoepel

foto: Willem Radstaak

In Spankeren (Gld.) staat op het Kerkplantsoen deze muziekkoepel op acht reuzenlansen van een kapel. In het midden aan de binnenkant zit een verlichting, maar die is aan de bovenkant bedekt met takjes, ik denk van een muzikale vogel. Hij broedt nog, maar straks kwelen de kleintjes voluit onder een echte lier op het dak.
Er is ook een ruimte onder de vloer, wij zijn benieuwd wat daar opgeslagen ligt: een drumstel, hoorns of een luidsprekerset die wacht op een dichter? Achter de koepel staat de Petruskerk van Spankeren, met een kerkhof eromheen, daarachter liggen weilanden steeds groener te worden. Daar rijdt ook de plaatselijke wielrenner: Eric Breukink, op groene banden.

Boer en Post

    Bij de boer in Laren (Gld.) zag ik dit schilderij, met zegelrand. In een kaal landschap wordt de postbode gegroet door de boer, in gezelschap van een haan en een hond plus twee kalveren, zogenaamde pinken. Eindelijk post van haar, die zijn geld afhandig maakte... Merk op hoe de fiets geconstrueerd is, het zadel staat op een verticale pen, nooit eerder gezien.
    De waaard dwaalt thuis op het web af en komt terecht bij Ten Post, een dorp in de gemeente Ten Boer in de Nederlandse provincie Groningen met volgens het CBS 720 inwoners en volgens de gemeente ongeveer 900 inwoners. Het dorp wordt in tweeën gedeeld door de N360, de weg van Groningen naar Delfzijl. In de herfst van 1944 werd het land tussen Eemskanaal en Damsterdiep onder water gezet. Op 15 april 1945 blies een Duits Sprengkommando de draaibrug over het Damsterdiep op, waarbij ook de omgeving grote schade opliep. Na de bevrijding van de stad Groningen werd op dinsdag 17 april ook Ten Post door Canadese troepen bevrijd.
    Een belangrijk punt in het landschap is de molen De Olde Widde,
een korenmolen in het westelijke deel van het dorp Ten Post, dat ook wel
Kröddeburen wordt genoemd, in de provincie Groningen.
Luister hier naar de song DEF FARMERS - Post Sanctum.